แนวคิดการสร้างแคมเปญโดยดึงเอาประเด็นความรุนแรงมานำเสนอนี้ แพร่กระจายไปสู่แบรนด์ในอุตสาหกรรมต่าง ๆ รวมไปถึงองค์กรไม่แสวงหาผลกำไรหลายองค์กร ซึ่งคาดว่าน่าจะได้แนวทางมาจากการสร้างงานศิลปะในยุคก่อนหน้านั้นที่ชื่อ “Shock Art” เป็นการสร้างงานศิลปะที่มีแนวคิดการนำเสนอด้านความรุนแรงเช่นเดียวกัน ต่างกันตรงที่เป็นการแสดงความคิดของศิลปิน ถ่ายทอดมุมมองเพื่อสะท้อนประเด็นการวิพากษ์สังคมในด้านต่าง ๆ เป็นหลัก

กลับมาในสังคมไทย มีหลายเหตุการณ์ที่บ่งบอกว่าเรายังไม่พร้อมต่อการวิพากษ์วิจารณ์สังคมอย่างเปิดกว้าง ตรงไปตรงมาและรุนแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเด็นที่เป็นความเห็นต่าง อาจสร้างผลกระทบได้มากอย่างที่ชาวต่างชาติจากวัฒนธรรมอื่นไม่เข้าใจ เรื่องที่อาจดูเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ได้สำคัญอะไรนักในสายตาของพวกเขา แต่ในสังคมไทยกลับกลายเป็นเหตุให้ “ทัวร์ลง” จนหมดสิ้นหนทางทำมาหากิน ธุรกิจย่อยยับกันไปหลายต่อหลายราย

นี่จึงอาจเป็นเหตุผลว่า ทำไมในสังคมไทยไม่มีโฆษณาหรือแคมเปญสื่อสารแนว “Shock Advertising” เลย

ขณะที่เรื่อง “เพศ” ไม่ได้สร้างผลกระทบด้านความเห็นต่างมากนัก เป็นเรื่องปกปิดที่สนุก ขำขันและทำกันในวงแคบแบบเป็นส่วนตัวอยู่แล้ว การหยิบเอาเรื่องสองแง่สองง่ามหรือคำที่ผวนแล้วเป็นเรื่องเพศ มาทำเป็นชื่อแคมเปญ ชื่อสินค้าหรือแบรนด์เพื่อสื่อสารต่อสาธารณะ จึงเป็นเสมือนการแสดงความกล้า ท้าทายต่อการทะลุออกไปนอกกรอบที่สังคมขีดไว้ อาจเป็นความรู้สึกเท่แบบหนึ่งของผู้ที่คิดทำสิ่งนี้

ถึงตรงนี้หลายคนคงเห็นภาพชัดขึ้น กับคำถามที่ว่า “อะไรคือเหมาะสม ควรหรือไม่” ที่เกริ่นไว้ตอนต้น คำตอบก็คือ ตราบใดที่การใช้ภาษาแบบ “สองแง่สองง่าม”หรือ “คำผวน” นั้น ๆ ไม่ได้สร้างความรู้สึกย่ำแย่มากจนเกินไป สามารถเชื่อมโยงไปสู่ตัวตนอัตลักษณ์ของแบรนด์หรือจุดแข็งจุดเด่นของสินค้าหรือบริการได้ การใช้ภาษาหรือการตั้งชื่อเหล่านั้นก็สามารถทำได้

ในทางตรงกันข้าม ถ้าคำเหล่านั้นมันมากเกินไปจนทำให้คนส่วนใหญ่รู้สึกอึดอัด และไม่ได้สะท้อนตัวตน คุณค่าจุดแข็งของสินค้าหรือบริการของแบรนด์เลย ทัวร์อาจจะลงแบบเงียบ ๆ จนไปต่อไม่ได้ เป็นการทำร้ายธุรกิจด้วยความผิดพลาดอย่างที่คาดไม่ถึง เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำและไม่ควรเกิดขึ้นเลยสำหรับการใช้ความคิดสร้างสรรค์เพื่อการพัฒนาธุรกิจ